تاریخچه باشگاه بورسیا دورتموند

تاریخچه باشگاه بورسیا دورتموند

نام باشگاه: بروسیا دورتموند (شهر دورتموند در ایالت نوردراین – وستفالن)

لقب ها: بروسیا دورتموند – تماشاگر رُبای – سیاه و زرد – BVB

زمان تأسیس: ۱۹ دسامبر ۱۹۰۹

ورزشگاه اختصاصی: سیگنال ایدونا پارک

ظرفیت ورزشگاه: ۸۰ هزار و ۷۲۰ نفر

رئیس باشگاه: دکتر رینهارد رائوبال

تعداد اعضا: ۷۸۰۰۰ نفر

رنگ باشگاه: سیاه – زرد

مربی کنونی: یورگن کلوپ

مهمترین حامی مالی: کنسرن صنعتی “Evonik” از سال ۲۰۰۶

 

تفاوتی نمیکند که سخن از “سیاه – زرد”، “BVB” یا “انجمن بازیهای توپی” در میان باشد؛ هر هوادار فوتبالی در آلمان میداند که منظور از این لقب ها تیم بروسیا دورتموند است. بروسیا دورتموند، یکی از محبوب ترین تیم های باشگاهی در پهنه ی اروپاست. بیش از ۷8 هزار علاقمند به طور مرتب بازیهای خانگی این تیم را از نزدیک تماشا میکنند. بروسیا دورتموند در میان بوندس لیگایی ها هم از موفق ترین هاست. همه چیز بیش از ۱۰۰ سال پیش، دقیقاً در سال ۱۹۰۹ آغاز شد. در آن زمان یکی از سازمان های جوانان کاتولیک در آلمان، به صورت مرتب مسابقه های فوتبال برگزار میکرد. این سازمان اندکی پیش از آن و در پی مهاجرت نیروهای کار لهستانی تشکیل شده بود و در زمینه جذب تازه واردان کاتولیک در محیط پروتستانی شهر دورتموند فعالیت میکرد. روحانی دینی منطقه، ورزش “بی هدف” و “رَمه داری در زمین” را نمی پسندید و قصد داشت فوتبال را ممنوع اعلام کند. پس از مخالفتها و ممنوعیت فوتبال از طرف این روحانی دینی (هووبرت دِوالد)، ۴۰ نفر از این جوانان کاتولیک تصمیم گرفتند که در تاریخ ۱۹۰۹/۱۲/۱۹ ساعت ۱۹:۰۰ در رستوران “تسوم ویلدشوتس – Zum Wildschütz” بخاطر عشق به فوتبال با هم جمع شوند و باشگاه بروسیا دورتموند را تشکیل دهند.
هووبرت دِوالد به این رستوران آمد و سعی کرد که از تشکیل این باشگاه شخصاً جلوگیری کند و کار به درگیری و زدو خورد انجامید. این عمل باعث شد که بیش از ۲۰ نفر از این شورشیان رستوران را ترک کنند و فقط ۱۸ نفر آمدگی این را داشتند که باشگاه را تشکیل دهند. برای انتخاب اسم باشگاه چشمشان به تابلوی کارخانه آبجو سازی بروسیا میخورد و این اسم را انتخاب میکنند: “انجمن بازیهای توپی بروسیا دورتموند”. رنگ پیراهن را هم آبی راه راه سفید و یک خط قرمز و شورت مشکی انتخاب کردند و برای ثبت آن در اتحادیه فوتبال غرب آلمان تلاش کردند. در تاریخ ۱۵ ژانویه ۱۹۱۵ در شهر دورتموند، اعضای تیم بروسیا دورتموند پیش از انجام نخستین بازی رسمی تیم، در یک دیدار دوستانه، تیم VFB دورتموند، حریف همشهری را ۹ بر ۳ شکست داد. بروسیا دورتمند در حال حاضر یکی از موفق ترین باشگاه های آلمان است و به داشتن ورزشگاهی که بیشترین جایگاه ایستادن تماشاگران در اروپا را دارد، افتخار میکند. استادیوم اختصاصی این تیم “زیگنال ایدونا پارک” (Signal Iduna Park) نام دارد که بزرگترین ورزشگاه آلمان است و بیش از ۸۰ هزار نفر گنجایش دارد. بروسیا دورتموند در سال های ۱۹۵۶، ۱۹۵۷، ۱۹۶۳، ۱۹۹۵، ۱۹۹۶، ۲۰۰۲، ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ در مجموع ۸ بار قهرمان باشگاه های آلمان شده و در سال های ۱۹۶۵ و ۱۹۸۹ و سال ۲۰۱۲ هم جام حذفی را به خانه برده است. این تیم همچنین، نخستین جام رقابت های حذفی باشگاههای اروپا در سال ۱۹۶۶ را تصاحب کرد. بروسیا در این دیدار، در شهر گلاسگو، تیم لیورپول را در پایان وقت های اضافه، دو بر یک شکست داد. اِستَن لیبودا (Stan Libuda) بود که در دقیقه 106 این مسابقه، از فاصله ۳۰ متری، توپ را دور از دستان لورنس (Lawrence) به دیرک دروازه کوبید؛ توپی که در بازگشت به ییتسِ (Yeats)،  مدافع حریف برخورد کرد و به درون دروازه غلتید. پس از آن، همان بلایی بر سر تیم آمد که از اواخر دهه ۱۹۷۰، دامان مونشن گلادباخ را گرفته بود؛ مشکلات مالی باشگاه را واداشت تا بازیکنان خوب خود را بفروشد؛ عاملی که سبب شد بروسیا دورتموند در سال ۱۹۷۲ به لیگ دسته پایین تر سقوط کند. هم زمان ورزشگاه زیگنال ایدونا پارک (در آن زمان ورزشگاه وستفالن) برای میزبانی جام جهانی ۱۹۷۴ در دورتموند ساخته شد. ورزشگاه جدید با وجود حضور دورتموند در دسته پایین تر و کسب نتایج ضعیف، در هر بازی این تیم به طور متوسط میزبان ۲۵ هزار تماشاگر بود. این موضوع تا حد بسیاری مشکلات مالی باشگاه را برطرف کرد. با وجود این، صعود تیم دورتموند به لیگ دسته برتر باشگاههای آلمان ۴ سال به طول انجامید. بروسیا در سال ۱۹۸۸ با هنرنمایی های آندریاس مولر و میشائل رومنیگه و هدایت هورست کوپِل به دوران طلایی خود بازگشت. در این سال دورتموند پس از ۲۳ سال نخستین عنوان قهرمانی خود را به دست آورد: جام حذفی آلمان.

 

عصر هیتسفلد

باشگاه بروسیا دورتموند در سال ۱۹۹۱، اوتمار هیتسفلدی را به خدمت گرفت که در آن زمان تقریبا گمنام بود. در کنار او استفان شاپیوزا (Stéphane Chapuisat) خریداری شد که در ادامه و در سال های دهه ۱۹۹۰ به زهردارترین مهاجم بروسیا دورتموند تبدیل شد. هیتسفلد، در نخستین فصل حضورش، این تیم را تا آستانه کسب چهارمین قهرمانی بوندس لیگا پیش برد. بازیهای هفته آخر، اما نتیجه دیگری را رقم زدند و بروسیا در نهایت پس از اشتوتگارت دوم شد. سرمایه گذاریها در تیم ادامه یافت و از جمله اشتفان رویتِر و ماتیاس سامر، ملی پوشان آلمانی فعال در لیگ ایتالیا به دورتموند آمدند و در کنار بزرگانی چون کارل هاینس ریدله و ژولیو سزار قرار گرفتند. در سال ۱۹۹۵ سرانجام پس از ۳۲ سال قهرمانی لیگ آلمان به بروسیا دورتموند رسید. روز ۲۸ مه ۱۹۹۷ را میتوان یکی از نقطه های عطف تاریخ بیش از یک قرنیِ باشگاه بروسیا دورتمند دانست. در این روز، یوونتوس، یکی از مدعیان قهرمانی لیگ قهرمانان باشگاههای اروپا، با هدایت مارچلو لیپی، در ورزشگاه المپیک مونیخ با نتیجه سه بر یک مغلوب بروسیا دورتموند شد. دو گل نخست را کارل هاینس ریدله در فاصله پنج دقیقه به ثمر رساند. گل آخر این دیدار که توسط لارس ریکن جوان به ثمر رسید. این گل بیش از همه در خاطره ها ماندگار شد؛ گلی که بلافاصله پس از تعویض و ورود او به زمین، از فاصله ۳۰ متری به ثمر رسید. تک گل یوونتوس در این دیدار را هم آلساندرو دل پیرو به ثمر رساند. دورتموندی های بوندس لیگا در همان سال، جام قهرمانی باشگاههای جهان را هم در توکیو، با برتری ۲ بر صفر بر تیم “کروزیرو”ی برزیل از آن خود کردند.

بحران مالی

تیم بروسیا دورتموند در سال ۲۰۰۰ وارد بورس شد؛ اتفاقی که تا کنون در آلمان، تنها برای این تیم افتاده است. دورتموند دو سال پس از آن (2002)، آخرین قهرمانی خود در آلمان را جشن گرفت و در سالهای بعد موفقیت ورزشی دیگری ثبت نکرد. بدهی های تیم در حال افزایش بودند و برای غلبه بر آنها بازیکنان برتر و استادیوم اختصاصی تیم (ورزشگاه وستفالن) فروخته شدند. بروسیا دورتموند در آستانه ورشکستگی قرار داشت تا اینکه در سال ۲۰۰۵ ورق برگشت و زیان متوقف شد. از سال ۲۰۰۸ هم که یورگن کلوپ، هدایت تیم را بر عهده گرفته، باز هم هوا آفتابی شده است. بروسیا در فصل 2010-2009 مقام پنجم را در پیکارهای بوندس لیگا به خود اختصاص داد و بلیت حضور در رقابت های اروپایی راه کسب کرد. به اعتقاد کلوپ، «بروسیا دورتموند تیم بزرگیست که آینده “پیچیده ای” دارد. پیچیده از این جهت که همه بی تابیم که ترجیحاً صبح از خواب برخیزیم و در همه عرصه ها پیروز باشیم؛ همان عرصه هایی که پیشتر هم از آن ما بودند». البته به اعتقاد سرمربی، این پیروزی ها تنها با گذشت زمان رقم خواهند خورد.

 

پولی برای ستاره ها وجود ندارد

دست اندرکاران باشگاه بروسیا دورتموند در واکنش به وضعیت مالی نه چندان به سامان تیم، “فضیلت اخلاقی” میدان دادن به بازیکنان جوان را در پیش گرفتند. رابرت لِواندوفسکی، استعداد بزرگ و ملی پوش ۲۲ ساله لهستان، به قیمت چهار و نیم میلیون یورو، گران ترین خرید بروسیا برای فصل (2010-2011) بود. شینجی کاگاوا، هافبک ۲۱ ساله ژاپنی، میچل لانگراک، دروازبان ۲۲ ساله استرالیایی و لوکاس پیزچک، مدافع ۲۵ ساله لهستانی، از دیگر بازیکنان گمنامی هستند که در فصل یاد شده در بروسیا دورتموند بازی کردند. و این فصل (2011-2010)، آغاز درخشش و خود نمایی ستارگان جوان بروسیا بود تا بتوانند بعد از سال ها، بروسیا دورتموند را صاحب یک جام معتبر کنند؛ و چه جامی بهتر از کسب بوندس لیگا! در این سال، کلوپ، با بهره بردن و برداشت از ستاره های ارزان قیمت و جوان خود، از جمله لواندوفسکی، گوتزه و ستاره ترک تبار خود، نوری شاهین، که در این فصل بعنوان بهترین بازیکن بوندس لیگا، در بین هافبک ها و ستاره های سرشناس بوندس لیگا انتخاب شد، موفق شد با ارائه بازی های تماشایی و پر هیجان، اولین جام را برای خود و هفتمین جام بوندس لیگا را برای دورتموند به ارمغان بیاورد. آلمان دیگر باید میدانست که بروسیا دورتموند، جان تازه ای به خود گرفته است و میخواهد با متکی به سیستم جوانگرایی و فرصت دادن به ستاره های جوان، جام های دیگری کسب کند. حال تیم های بایرن مونیخ، شالکه، لورکوزن و سایر تیم های قدرتمند بوندس لیگا، دیگر رقیب ضعیفی به نام دورتموند نخواهند داشت. در فصل (2011/2012) نیز، کلوپ با ستاره های جوان خود به سمت قهرمانی، برای دومین بار پیاپی یورش برد و در این فصل نیز با ارائه بازی های زیبا موفق شدند برای دومین بار پیاپی، جام قهرمانی بوندس لیگا را کسب کنند و این جام را در خانه نگه دارند. بعد از 25 سال، حالا نوبت به کسب مقام قهرمانی در رقابت های جام حذفی آلمان رسیده بود. دورتموند که موفق شده بود، مقام قهرمانی بوندس لیگا را در این فصل کسب کند، علاقمند به کسب دومین جام در یکسال بود. از طرفی دیگر، بایرن مونیخ، رقیب سرسخت بروسیا که نتوانسته بود در دو فصل گذشته مقام قهرمانی در بوندس لیگا کسب کند، به این جام امید داشت که بتواند دل هواداران خود را شاد کند. علاقمندان به فوتبال، در حالی شاهد رقابت دو تیم مطرح فوتبال آلمان برای تصاحب جام حذفی این کشور بودند که تحلیل گران و مفسران ورزشی، این مسابقه را نه تنها یک فینال حذفی، بلکه فراتر از آن، نود دقیقه نفسگیر برای معرفی قدرت نخست فوتبال باشگاهی آلمان معرفی کرده بودند. کمتر هوادارای فکر میکرد که این بازی 7 گل داشته باشد. در پایان بازی، تیم بروسیا دورتموند موفق شد با نتیجه 5 بر 2، حریف سر سخت خود را شکست دهد و به مقام قهرمانی رقابت های جام حذفی دست یابد. لواندوفسکی جوان، ستاره آن روز دورتموند بود و توانست در این بازی هت تریک بکند. دو گل دیگر از کاگاوا و هوملس، پایان خوش دورتموند در فصل 2011/2012 بود. تیم دورتموند از استقبال استثنایی هواداران خود هم برخوردار است. به طور متوسط، 80 هزار تماشاگر (آماردقیق: 80521، یعنی 99,75٪) بازیهای خانگی دورتموند را از نزدیک تماشا میکنند؛ افتخاری که شاید نصیب هیچ تیم دیگری در اروپا نمیشود.